Psychologia

          "Nie wolno otwierać tej szafy", "nie wolno dotykać pilota", "nie wolno rzucać zabawkami", a jeśli się do tego nie zastosujesz to kara - "Zakaz oglądania bajek na 2 tygodnie".            Przykładowa sytuacja:  - Popołudnie, plac zabaw, dziecko bawi się w piaskownicy i rzuciło łopatką w inne dziecko. Rodzic podchodzi, mówi że tak nie wolno. Dziecko rzuca łopatką ponownie. Rodzic wprowadza zakaz zabawy w piaskownicy przez tydzień. Reakcja dziecka? Jest złe, krzyczy, płacze, uważa że to nie sprawiedliwe. Czy nauczyło się dzięki tej sytuacji czegoś przydatnego w życiu? Jak inaczej można postąpić?         O czym warto pamiętać? -> Podczas wprowadzania zakazów, należy dziecku wytłumaczyć dlaczego nie może czegoś robić i opowiedzieć o konsekwencjach. A co jeśli to nie wystarczy? Oto przykład rozwiązań. Dziecko bawi się w piaskownicy i rzuciło łopatką w inną osobę.           1. Powiedz co czujesz , krótko i stanowczo. - Nie

          Wpis powinien szczególnie zainteresować rodziców, którzy postanowili ograniczyć lub wyeliminować spożywanie słodyczy u swoich dzieci.               Cukry proste w nadmiarze to nie tylko zwiększone ryzyko problemów z pracą serca, spadek odporności, otyłość, trudności z koncentracją. Jedzenie słodyczy w dużych ilościach to też nadmiar energii u dzieci, które już z natury są przeważnie energiczne. Dzieci nie potrafią poradzić sobie z nadmiarem energii co może powodować, że będą bardziej pobudzone.           Od czego zacząć?       1. Wprowadzaj zmiany stopniowo, będzie to bardziej skuteczne. Zacznij od ograniczenia, umów się z dzieckiem, że od teraz będzie mogło zjeść jedno ciasteczko, lub jednego cukierka dziennie. Po tygodniu, czy dwóch nowa umowa - co drugi dzień, a następnie jemy słodycze tylko podczas weekendu, lub tylko jeden raz w tygodniu. Można na tym pozostać - można też zrezygnować ze słodyczy całkowicie - wszystko zależy od przekonań rodziców, którzy najlepiej

Jak rozmawiać z dzieckiem o śmierci, o poważnej chorobie, wypadku,  o żałobie, przemijaniu?           Jest to temat bardzo trudny dla większości dorosłych, ale niezwykle ważny, gdyż większość osób w jakimś momencie swojego życia - będzie musiała się z tym zmierzyć.       Szczególnie trudne są rozmowy z dziećmi, dotyczące tej tematyki.       Jak więc to robić? Kilka psychologicznych wskazówek: Zaakceptuj uczucia dziecka - pozwól mu odczuwać smutek, a czasami żal czy złość. Pocieszanie na siłę, mówiąc "będzie dobrze" - w tej chwili, może nie być najlepszym rozwiązaniem. Powiedz to co konieczne - krótko na temat i zwięźle. Dostosuj wypowiedź i słownictwo do wieku dziecka, ale go nie okłamuj. Opowieść o ukochanej babci, która gdzieś wyjechała może nie być najlepszym pomysłem. W towarzystwie dziecka unikaj niepotrzebnych komentarzy w stylu: "Ojej, jakie to okropne i straszne, jak ta osoba wygląda teraz przerażająco, blado jak bardzo źle.." - to może niepot